viernes, 9 de septiembre de 2011

Que ven o lobo !!!

Philanthus triangulum (Fabricius,1975)

Philanthus triangulum (Fabricius,1975)
Orde: Hymenoptera
Suborde: Apocrita
Superfamilia: Apoidea
Familia: Crabronidae
Subfamilia: Philanthinae
Tribu: Philanthini
Subtribu: Philanthina

Philanthus triangulum é unha vespa solitaria, é o Lobo das Abellas, asi coñecido por depredar abellas do mel. Ten aspecto tipico de vespa pero distinguese polo gran tamaño da sua cabeza.

Chorosoma schillingii (Schummel, 1829)

Chorosoma schillingii (Schummel, 1829)
ORDE HEMIPTERA
Suborde Heteroptera
Infraord. Pentatomomorpha
Superfam. Coreoidea
Fam. Rhopalidae
Subfam. Rhopalinae
Tribu Chorosomatini

Amegilla

Amegilla sp

Amegilla sp
ORDE HYMENOPTERA
Suborde APOCRITA
Sección ACULEATA
Superfamilia APOIDEA
Familia APIDAE
Subfam. Apinae
Tribu Anthophorini

Tratase dunha pequena abella solitaria poñen os ovos en niños que escavan en terreos soltos, nos que depositan pole e nectar para a alimentación das larvas.
Coido que se trata de Amegilla quadrifasciata (Villers, 1789).

lunes, 5 de septiembre de 2011

viernes, 2 de septiembre de 2011

Chrysotoxum bicinctum (Linnaeus, 1758)


Chrysotoxum bicinctum (Linnaeus, 1758)

Chrysotoxum bicinctum (Linnaeus, 1758)
ORDE DIPTERA
Suborde Cyclorrhapha
Familia Syrphidae
Subfamilia Syrphinae

Stictocephala bisonia Kopp & Yonke 1977

Stictocephala bisonia  Kopp & Yonke 1977

ORDE HEMIPTERA
Suborde Cicadomorpha
Superfamilia Membracoidea
Familia Membracidae
Subfamilia Smiliinae

Cetonia aurataeformis (Curti, 1913)

 Cetonia aurataeformis (Curti, 1913)

ORDE COLEOPTERA
Suborde POLYPHAGA
Infraorde Scarabaeiformia
Superfamilia Scarabaeoidea
Familia Cetoniidae
Subfamilia Cetoniinae

miércoles, 31 de agosto de 2011

Cerocoma (C.) schaefferi (Linnaeus 1758)

ORDE COLEOPTERA
Suborde POLYPHAGA
Infraorde Cucujiformia
Superfamilia Tenebrionoidea
Familia Meloidae
Subfamilia Meloinae
Tribu Cerocomini

Ocypus olens (Müller, 1764)

ORDEN COLEOPTERA / Suborden POLYPHAGA / Infraorden Staphyliniformia / Superfamilia Staphylinoidea / Familia Staphylinidae

jueves, 4 de agosto de 2011

ANCARES 31/07/2011

Thymelicus sylvestris (Poda, 1761)

Lycaena virgaureae (Linnaeus, 1758)

Lycaena virgaureae (Linnaeus, 1758)

Trypocopris pyrenaeus (Charpentier, 1825)

Rutpela maculata (Poda, 1761)

Rutpela maculata (Poda, 1761)

Gonepteryx rhamni (Linnaeus, 1758)

Erebia palarica Chapman, 1905

Diplolepis rosae (Linneo, 1758) / BUGALLO

Melanargia galathea (Linnaeus, 1758)

Melanargia galathea (Linnaeus, 1758)

Phaonia valida (Harris, 1780)

Spilomyia sp

Callimorpha dominula (Linnaeus, 1758)

Arctophila bombiformis (Fallén, 1810)

Arctophila bombiformis (Fallén, 1810)


Volucella pellucens (Linnaeus, 1758)

Clostera curtula (Linnaeus, 1758)

Narthecium ossifragum


Parnassia palustris


Vipera seoanei


Vipera seoanei

sábado, 23 de julio de 2011

Sphex sp

Sphex sp

Sphex sp




Sphex é un himenóptero da familia Sphecidae, avispas escavadoras. Estas avispas excavan galerías con cámaras onde depositan presas paralizadas das que se alimentaran as suas larvas.

O comportamento dunha especie de Sphex ten sido empregado, sobre todo por Douglas Hofstadter y Daniel Dennett, para explicar conceptos como o determinismo e o libre albedrío. Resulta que  cando a avispa remata o niño busca presas para aprovisionalo. A Sphex leva a presa á entrada do niño a deposita no chan e enton entra para inspeccionar o interior do niño para logo ir de novo a entrada e introducir a presa. En principio este proceso parece denotar un comportamento reflexivo pero resulta que si mentras a avispa esta dentro inspeccionando o niño movemos a presa uns centímetros lonxe da entrada a Sphex ó sair buscara a presa e logo a levara de novo para a entrada para repetir o proceso de inspección antes de introducila esta experiencia chegouse a repetir nunha ocasión ata 40 veces con idéntico resultado. Finalmente o que parecía un comportamento reflexivo resulta non ter ningún sentido. O comportamento de Sphex e froito do determinismo mentras que o do home atende ó libre albedrío.

Un pobre resumo por que as ideas de Daniel Dennett dan para moito, polo menos vemos que o estudo dos insectos pode ter aplicación ó estudo da especie humana.

viernes, 17 de junio de 2011

Ascalaphidae

Libelloides baeticus (Rambur, 1842)

Libelloides hispanicus (Rambur, 1842)

Libelloides longicornis (Linnaeus, 1764)


ASCALAFIDOS
Os Libelloides son neurópteros da Familia Ascalaphidae. As ás están moi nervadas coma nos odonatos (cabaliños do demo e libeliñas) cos que as veces son confundidos, pero distínguense doadamente xa que mentras que os odonatos posuen pequenas antenas apenas visibles as dos Libelloides son longas e rematan nunha maza. As especies que amoso aquí son de voo diurno, voan lentamente ata que se lanzan a gran velocidade para atacar a algunha presa. As larvas tamén son depredadoras e viven no chan debaixo das pedras, son difíciles de observar, parecense as das formigas león (outros neurópteros). Os ingleses denominan a estes insectos owlflies, moscas moucho ou moscas bufo poderiamos decir nos.
Na mitoloxia grega hai dous persoaxes co nome de Ascálafo, pero vexamos o que di a Wikipedia de un deles:


En la mitología griega, Ascálafo es el nombre de dos personajes diferentes:

Ascálafo, hijo de Aqueronte

El primero era un hijo del oceánida Aqueronte, el río del Hades. El nombre de su madre varía según los autores, así Ovidio lo hace hijo de la ninfa ctónica Orfne, Apolodoro de Górgira y Servio de la oceánide Estigia.

Cuando el dios de ultratumba Hades secuestró a Perséfone, Zeus le ordenó que le diese libertad para poder estar con su madre, pues Deméter había prometido dejar la tierra baldía si no recuperaba a su hija. Hades aceptó siempre y cuando Perséfone no hubiera comido nada en su estancia en el Hades, pues quien probaba la comida de los muertos no podía volver a la vida. Ya se preparaba la joven para regresar junto a su madre cuando Ascálafo, que habitaba en el Hades, declaró haberla visto comer un gajo de una granada, por lo que Perséfone tuvo que quedarse junto a su marido. Al final, tras las protestas y amenazas de Deméter, Zeus sentenció que Perséfone permanecería en el Hades un tercio del año (el invierno), o la mitad según los autores, y con su madre el resto (la primavera y el verano, pues los griegos sólo contaban tres estaciones).

En castigo por su declaración, Deméter sepultó a Ascálafo bajo una enorme piedra, de la que sólo pudo escapar cuando Heracles le liberó en su visita a los infiernos. Pero entonces Deméter le transformó en un búho de orejas cortas, animal que desde entonces vigila en la oscuridad. Según Ovidio fue la misma Perséfone la que transformó a Ascálafo en búho, rociándolo con agua del río Flegetonte.

Esta leyenda parece una modificación posterior de la historia de Ascálabo, convertido en lagarto por Deméter cuando se mofó de ella. La confusión podría devenir de la similitud de las palabras lagarto y búho en griego.

Ascálafo. (2011, 2) de mayo. Wikipedia, La enciclopedia libre. Fecha de consulta: 12:48, junio 17, 2011 from http://es.wikipedia.org/w/index.php?title=Asc%C3%A1lafo&oldid=46066859

viernes, 10 de junio de 2011

Tuberolachnus salignus (J.F. Gmelin, 1790)

ORDE HEMIPTERA
Suborde Sternorrhyncha
Superfamilia Aphidoidea
Fam. Aphididae
Subfam. Lachninae
Trib. Lachnini



Pulgón grande dos salgueiros

É un pulgón grande, pode acadar os 5-6 mm, de cor cincenta e cun caracteristico tuberculo conico medio dorsal no 4º segmento abdominal. Ataca diversas especies de salgueiros (Xenero Salix). Na foto aparece sobre un vimbieiro (Salix viminalis)

Teñen ciclos de vida complexos cunha xeración sexual por ano con machos e  femias, e unha serie de xeracións partenoxenéticas de só femias. As colonias estan compostas principalmente por femias sen ás. As femias con ás tenden a ser producidas mais tarde no desembolvemento dunha colonia, co fin de dispersarse e formar novas colonias.
O ataque destes pulgóns produce debilitamento, clorosis das follas, deformación de gromos e pode chegar a matar plantas novas ou mesmo arbores adultas. Un dano indirecto que pode causar e a fumaxina ou negrilla que consiste nunha costra negra composta por fungos que crecen sobre a melaza segregada polos pulgóns, esta costra impide a fotosíntese e a transpiración normal das follas provocando síntomas de clorose e necrose embaixo da costra. A fumaxina mesmo pode aparecer en plantas situadas baixo as arbores atacadas ainda que elas ton teñan pulgóns, xa que reciven as segregacións das colonias situadas por riba delas.

domingo, 5 de junio de 2011

Tachinidae

Ectophasia leucoptera Rondani, 1865 / Femia.

Ectophasia leucoptera Rondani, 1865 / Macho. 

Cylindromyia sp

Gymnosoma sp



A Familia Tachinidae son unha grande e cosmopolita familia de Dipteros con mais de 10.000 especies coñecidas. A meirande parte das especies durante a sua fase larvaria son parasitoides internos  de outros artopodos (principalmente insectos) ainda que algunhas son parasitas. Os adultos son de vida libre.

A diferencia entre parasitoides e parasitos esta en que os primeiros nun principio alimentanse dos tecidos non vitais dos hospedes para mantelos vivos, pero finalmente atacan organos vitais que causan a sua morte, esto sucede pouco antes de emerxer dos  hospedes e pupar. Os parasitos non chegan a causar a morte dos hospedes.

            A posta dos ovos nos Tachinidae realizase de xeito diverso , asi algunhas especies depositan os ovos no interior dos hospedes, outras os depositan sobre a superficie externa e son as larvas as que penetran perforando as cuticulas dos seus anfitrións, outra forma consiste na posta de unha grande cantidade de ovos sobre as plantas nutricias das especies hospedantes ( moitas delas eirugas de bolboretas) alguns destes ovos son inxeridos intactos e eclosionan no interior.

            Os Tachinidae  empreganse no control bioloxico de plagas agricolas e forestais.

lunes, 30 de mayo de 2011

Clytus rhamni Germar, 1817


Clytus rhamni Germar, 1817,


Clytus rhamni en Cabreiroá 29/05/2011.
Familia Cerambycidae / Subfamilia Cerambycinae / Tribu Clytini
Este é un exemplo de mimetismo batesiano no que unha especie inofensiva ten como mecanismo de defensa o seu parecido con outra especie que posue outros mecanismos defensivos tales coma aguillóns, ser toxicos, ter sabor desagradable,... Os depredadores asocian certos diseños con experiencias previas desagradables que os levan a evitar a certas especies e a aquelas  que se asemellan.
Chamase mimetismo batesiano en honra de Henry Walter Bates un científico británico que estudou o mimetismo en bolboretas do Amazonas, na  mitade e  a finais del seculo XIX.
Por certo isto é un escarabello inofensivo. 

Trichodes octopunctatus (Fabricius, 1787)

Trichodes octopunctatus en Cabreiroá 29/05/2011.
Familia Cleridae / Subfamilia Clerinae

jueves, 26 de mayo de 2011

Aristolochia paucinervis

Vilar de Silva, 08/05/2011

As arirstolochias son venenosas pero resulta que unha volvoreta escolle esta planta para poñer os seus ovos, un ovo por planta para que as eirugas non teñan competencia. A volvoreta en cuestion é Zerynthia rumina que non so ten un metabolismo que desactiva os toxicos da planta se non que ademais os emprega para a sua defensa acumulando estes nos seus tecidos externos.

Zerynthia rumina (Linnaeus, 1758)


Zerynthia rumina (Linnaeus, 1758)


As frores das aristolochias son trampas para moscas que normalmente depositan os seus ovos en carne podre ou excrementos, de xeito que ese cheiro e o que empregan para atraer as moscas. As frores son  proteroxínicas, desenvolve primeiro a sua parte feminina, de xeito que unha mosca cargada de polen fecunda a flor e queda atrapada 24 horas mentras se forma o polen con que ira a fecundar a outra fror.

Limenitis reducta Staudinger, 1901

Limenitis reducta

Limenitis reducta


Sen dubida unha das mais fermosas bolboretas que podemos ver en Galicia mirese por onde se mire. Habita en bosques de ribeira.
Pertence a Familia Nymphalidae. As ninfas son espiritus divinos que animan a natureza. As ninfas de auga doce denominanse co nome xeral de Nayades ainda que teñen ademais nomes especificos como Creneas, Pegeas e Limnátides ( ou Limnades)